Dag 57: Appeltaartmoorderaar
Naast dat ik mezelf graag als ervaringsdeskundige profileer, doe ik ook nog een opleiding voor gewichtsconsulent.
En wat is het allejezus saai, de eiwitten en koolhydraten vliegen me om de oren. Smakelozer dan dat je ze ooit op je bordje hebt gegeten. Maar ja, kennis is macht, maar wat valt het me zwaar om weer te leren. Het voordeel is dat de stof zo smakeloos is dat je er ook echt geen zin van krijgt om te eten.
Transvetten… Gatver.
Hart en vaatziekten … liever niet.
En ook al dacht ik dat ik best wel wat over eten wist. Om te lezen dat dat stukje appeltaart zich gaat nestelen aan de binnenkant van mijn aderen, waar het vervolgens gaat liggen wachten om mij op een gegeven moment een hartaanval te bezorgen maakt het toch minder aantrekkelijk om te eten.
Voorheen keek ik alleen naar calorieën, ze zijn vervelend, het zijn er snel teveel maar op één of andere manier kan je er alle kanten nog mee op.
Nu moet ik dus ook nog rekening gaan houden met aminozuren en cholesterol en dan komen in hoofdstuk 5 vast nog wat E nummers en andere vervelende smaakmakers bij.
Morgen ga ik dus zo gezond maar zo heerlijk mogelijk boodschappen doen, want het laatste wat ik wil is dat ik niet meer kan genieten van eten.
Xjo succes!
Succes met de opleiding gewichtsconsulent. Ik heb het na een half jaar opgegeven. Was er toen klaar mee. Nog nooit zoveel onzin in lesmateriaal zien staan. Kon er helemaal niks mee. Hoop jij wel.
Ik kan me daar volledig in vinden, ik heb wel de intentie om dit af te maken om er vervolgens vooral mijn verhaal van te maken… een soort schijf van JO